In januari 2020 kwam Grietje Darneviel (81) in Interzorg Kornoeljehof wonen, tussen het groen aan de rand van Vries. Waarom? “Ik kon niet meer”, verzucht ze. “Ach… nu word ik verdrietig.” Ze heeft even geen woorden meer. Een zorgmedewerker ziet het en brengt haar een kopje koffie. De zorg voor haar man – getroffen door dementie – was niet meer op te brengen, vertelt ze even later. Zeker niet toen ze zelf een hersenbloeding kreeg. Nu wonen ze beide op dezelfde locatie: Grietje in een appartement met zorgondersteuning en Wim Darneviel (78) op de psychogeriatrische afdeling.

‘Ontmoeting’ via de krant
Na 52 jaar samen wonen ze zo toch bij elkaar in de buurt, maar niet meer de zorg voor haar man te hoeven dragen geeft Grietje ook ruimte voor zichzelf. “Mijn komst naar hier heeft me veel verlichting gebracht, jazeker! Ik wens niemand die ziekte toe, voor iedereen is dat heel erg zwaar.”
Grietje en Wim ontmoeten elkaar in deze coronatijd niet fysiek. In plaats daarvan ‘ontmoeten’ ze elkaar dagelijks via het Dagblad van het Noorden. Zij leest eerst de krant en schrijft daarop boodschappen aan haar man. Zo kunnen ze toch een beetje samen de krant lezen en deelt Grietje daar haar gedachten over. Vervolgens brengt een medewerker deze persoonlijke krant naar Wim, die daarin iets vertrouwds herkent.

Gesterkt & ‘mien plekkie’
“Soms geeft iemand van het zorgpersoneel mij de telefoon en dan kan ik even met hem bellen”, vertelt ‘vrouw Darneviel’ verder. Lange gesprekken zijn dat niet, maar ze horen elkaars stem even: “Een gesprek is niet meer goed mogelijk, al jaren niet meer.”
Toch spreekt er uit de berichten die ze schrijft ook nog een vorm van zorg. “Natuurlijk, het blijft je man. Het is een heel dubbel gevoel.”
Je zou vermoeden dat deze kranige vrouw zich eenzaam heeft gevoeld in de afgelopen tijd. Maar heel stellig zegt ze “Nee! Ik heb mij altijd gesterkt gevoeld door mijn geloof. Dat heeft me erdoor heen gedragen.” Ze vindt het een weldaad dat er nu in Kornoeljehof voor háár wordt gezorgd. “Ik zat hier direct op mien plekkie. Ik heb een mooi uitzicht ook.”

Genieten van van alles
Natuurlijk geven ook haar drie kinderen en zeven kleinkinderen de dagelijkse kracht en vreugde. In deze tijd probeert ze die gerust te stellen door hen te laten weten ‘je hoeft je om mij geen zorgen te maken, ik heb hier het vertrouwen in het personeel en in mijn geloof, ik ben hier niet alleen’. Uit veiligheidsoverwegingen komen ze dan ook maar niet op bezoek: “Nou ja… vorige week heeft één van mijn kleinkinderen gebak gebracht, want die was jarig. Dat is wel heel erg jammer, dat ik daar niet bij kan zijn. Dat mis ik natuurlijk.”
Maar genieten doet Grietje Darneviel ook nog volop: “Van van alles! Jazeker, zoals 27 april, dat was voor mij écht Koningsdag. Voor de tv kijken naar het koninklijk gezin en zien hoe mensen toch deze nationale dag aan het vieren zijn. En ik heb mijn handwerk. Dus laat mij maar lekker m’n gang gaan.”

Levenswijsheid
Al pratend blijkt dat het leven deze vrouw wijs en sterk heeft gemaakt. “Op die manier ben ik rijk geworden, hersenbloeding of niet. Ik zou dat én mijn geloof zo graag aan anderen door willen geven…”, vertelt ze ietwat bescheiden. Maar onbewust geeft ze haar levenswijsheid al door aan de mensen om zich heen. Ook en misschien juist wel in deze tijd van corona. Ze is even stil en besluit dan: “Ik hoop dat ik hier nog verscheidene jaren mag wonen. Want hier heb ik eigenlijk een tweede leven gekregen. Ik geniet hier elke dag.”