90 Jaar VAKO Voetbal: het verhaal achter de foto met Dick Heuvelman

“Zo lang ik leef, blijf ik lid van VAKO.”

Tja, dat is lang geleden. Ik denk minstens 25 jaar en toen liep ik al tegen de vijftig. Maar zoals je ziet, dat zie je er op deze foto niet aan af. Net een jonge God, die speler staande tweede van rechts. Alleen dat buikje had minder mogen zijn.
Voor het zaalvoetbal op dat niveau maakte dat overigens niet zo veel uit, want ik moest het niet hebben van mijn loopvermogen. Ik hield van tikkietakkie en steekballetjes. Gelukkig waren er meer jongens die dat spelletje aanhingen, zoals Bert(je) Rona en René Doorten, die overigens niet op deze foto staat. Had die avond zeker wat anders aan zijn hoofd.

Dan de vragen.
Wie zien wij hier? Nou, een van de eerste VAKO-teams in het zaalvoetbal, waarmee in de jaren ’90 van de vorige eeuw is begonnen. Staande vlnr volgens mij doelman André Barkhof, bekend om zijn flitsende reacties. Naast hem genoemde Bert Rona, een slimme jongen in het veld. Beetje flegmatiek af en toe, altijd zoekend naar mooie openingen en subtiele goaltjes. Dan zien we onze blonde pijl, Peter Askes. Hij was een onvermoeibare schakel met een geweldig loopvermogen. Technisch een 6minnetje, maar met zijn onvoorwaardelijke inzet een waardevolle kracht. Zou in deze tijd een ideale box-to-boxplayer worden genoemd. Vervolgens krijgen we Jacobus Koops, destijds gemeente-ambtenaar in Vries en als voetballer een betrouwbare kracht. Ook een beetje een werkerstype, maar met inzicht. Dan ziet u mij dus. Dat zaalvoetbal kwam mij toen prima van pas omdat ik in de weekends als sportjournalist van het Nieuwsblad van het Noorden geen tijd had om balletjes te trappen. Dat zaalvoetbal was op doordeweekse avonden en was een reuze gezellige bezigheid, zeker met figuren als Bert Rona en Bas Baalmans om je heen. Naast mij staat – met een bloemenruiker – de sponsor, de heer Mulder. Op de voorste rij vanaf links zien we eerst Jan Woering, een voetballer met uitschuifbare benen. Stond dus vooral defensief opgesteld. Vervolgens komt Bas Baalmans, kortweg Bally genoemd. Demonstreerde zelfs tijdens de wedstrijden zijn liefde voor Feyenoord, want qua spel paste hij naadloos bij het bootwerkersvoetbal van de Kuipclub. Rechts van Bas onze vedette Jules Gascoigne, al was het alleen al om zijn (welluidende) naam. Was niet iemand die vooropging in de strijd, maar wel altijd wist hoe het moest. En dat altijd op een bescheiden wijze naar voren probeerde te brengen. En last but not least Roel ter Steege, een wat Duitsers noemen echte Draufganger. Harde werker, snel en zeer betrouwbaar. Met zijn enthousiasme richtte hij later samen met kantinebaas Ubel Tolner REUZ op, waarmee VAKO van het zaalvoetbaltoneel verdween. REUZ werd, dat moet gezegd, een ware voltreffer. Heeft Vries inmiddels op de noordelijke zaalvoetbalkaart gezet.

Wat zien we? Ja, gezien onze sponsor met de bloemen lijkt het wel dat dit een staatsieportret is van een ware kampioen. Kan haast niet anders. In mijn herinnering wonnen we ook veel wedstrijden. Als Doortuhhhh er niet minimaal vijf per wedstrijd inschoot, had hij een slechte dag. En ik kan u verzekeren, de jongeheer Doorten kende toen weinig slechte dagen. Niet voor niets speelde hij in zijn hoogtijdagen op het veld in de hoofdklasse, bij Achilles in Assen. Voor de goede orde moet ik er wel even bij zeggen dat dit niet het hoogste podium was waarop wij onze kunsten destijds mochten opvoeren.
Wanneer? Zoals ik al memoreerde, ergens in het laatste decennium van de vorige eeuw.

Herinneringen?
Het waren mooie tijden. Ik speelde liever in de zaal dan op zo’n groot veld. En de derde helften waren ook beklijvend. Ging veel over FC Groningen en aanverwant voetbal. Ik kreeg nogal wat tips van spelers die naar het Oosterpark moest worden gehaald. Of ik dat als man van het ’t Neisblad even door wilde geven aan het bestuur. En met Bert Rona deed ik altijd het Grote Stadionspel. Dan noemde ik bijvoorbeeld Elland Road en mocht hij zeggen welke club daar speelde. Hij moest daarop nogal eens passen, maar ik kan u verzekeren dat hij inmiddels veel heeft bijgeleerd. Als ik nu zou zeggen Stade Geoffry Guichard, dan zal hij Saint Etienne zeggen. En hij rijdt ook feilloos naar de Esserberg. Dus ook voor Bert Rona is dit team daarom van niet te onderschatten betekenis geweest.

Wat VAKO 90 bij mij oproept?
Dat ik, net als VAKO trouwens, oud wordt. Ik hoop trouwens wel dat ik deze leeftijd van VAKO ook mag halen. Ben nu 74 en qua gezondheid op de goede weg, maar dat is geen garantie. Het leven is net voetbal, er kan van alles gebeuren. Maar zo lang ik leef, blijf ik lid van VAKO. Ik ben nu zo’n dikke veertig jaar VAKO-man en dat is me, na eerdere lidmaatschappen bij Velocitas 1897 en GRC, prima bevallen. Mooie clubkleuren ook, heeft VAKO. En tegenwoordig heeft ons stadionnetje ook een naam in de geest van Geoffry Guichard. Bert Rona kan het u zo vertellen.