Was het vorige keer duo fluit en harp, de keer daarvoor een cello duo, en dan nu een pianoduo. Stichting Kerkconcerten Vries zit aardig in de duetjes de laatste periode, en eigenlijk komt dat prima uit in verband met het corona-protocol. We mogen even niet aan een grootkoor denken.
Toen ik las dat er twee vleugels moesten worden bespeeld, was direct mijn vraag aan de commissie: waar betalen jullie dat van? De laatste vleugel die Kerkconcerten huurde, zo’n 15 jaar geleden, kostte € 500 en toen kwam er ook nog eens nauwelijks publiek wegens dikke pakken sneeuw. Het antwoord kwam snel: ze nemen hun eigen vleugels mee. Tijdens het concert deden de heren er verslag van: Op zaterdagavond vleugels neerzetten, stemmen, even hapje eten, stemmen, lekker slapen, vóór de kerkdienst stemmen, erna nog een keer en stemmen tussen beide concerten door. Goeiedag zeg. Op en neertje Den Haag – Vries, twee verhuizingen en ook nog ’s op het uur suprême in de stemming zijn (alweer stemmen) voor twee keer een uurtje muziek …
Ze hadden een dikke tegenvaller: de Feurich baby-vleugel (kippenvleugel? nummer drie dus) had het een week voor het concert begeven. Alle gummetjes, paperclips, schroeven en spijkers waarmee het vleugeltje was geprepareerd gingen in een plastic zakje (immers moest een nieuwe piano worden geprepareerd), waarna de piano een eervolle laatste rustplaats kreeg: de grof vuil milieustraat container van regeringsstad Den Haag. Kleine vleugels zijn zeldzaam dus werd gekozen voor een “gewone” piano, waar dus al die spijkertjes en gummetjes moesten worden geïnstalleerd.
Laat ik het even over de muziek zelf hebben. De geprepareerde piano werd gebruikt voor de John Cage sonates. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de posities van paperclips, schroeven enz. door diezelfde Cage waren voorgeschreven. Ik heb vast gelijk. Boeiende sferen, erg mooi.
Op de vleugels kwamen langs Gustav Holz met The Planets, Haydn variaties bedacht door Brahms en George Crumbs met een Wanderer-fantasie, waarbij werd getokkeld op de pianosnaren na een intro van fluiten met een toonhoogte-zuiger, zeg maar een schuiffluit.
Het finalestuk was een oude bekende, het Scaramouche van Milhaud. Een van de weinige virtuoze stukken die uw verslaggever mooi vindt. Uit de tekst van de pianisten: om met een klapper in het luchtledige te eindigen.
Erg goed!
Het was weer mooi daar in de Dorpskerk.
Tekst: Maarten Dollekamp
