90 jaar VAKO Voetbal: het verhaal achter de foto met Willem Dekker
“Bij VAKO heb ik een groot deel van mijn leven doorgebracht. Mijn vader heeft er gevoetbald en onze zoon speelt er nu. Ik heb er vrienden voor het leven ontmoet. Gepromoveerd, gedegradeerd, veel gelachen en soms gehuild.”

Doelman Dekker (VAKO) heeft alles onder controle, luidt het fraaie bijschrift bij deze foto in het Nieuwsblad van het Noorden op 8 maart 1992. Ik ben het er helemaal mee eens.
Het was de thuiswedstrijd tegen GRC uit Groningen, een respectabele voetbalclub uit Stad. VAKO verloor met 1-0. Wie zien we nog meer op deze plaat van het Noord Nederlands Fotopersbureau, dat Harrie Kannegieter destijds aan de Schultestraat in Vries had? Rechts voorstopper Ep Kremer (4) met steevast afgezakte kousen en links het nog piepjonge talent René Doorten. Getuige zijn aanwezigheid in het eigen strafschopgebied leerden we hem dat linkerspitsen ook moeten meeverdedigen. De van de grond opkrabbelende speler verscholen achter Ep Kremer lijkt Mike Baalmans, gezien zijn moeilijke manier van opstaan. Mike blonk niet uit in souplesse, maar dat terzijde.

Nog iemand op deze foto mag niet onvermeld blijven en dat is onze grensrechter Anne Tuintjer. Jarenlang hanteerde Anne, woonachtig in Zuidlaren, de vlag bij VAKO. Met strak achterover gekampt haar, vol met brylcreem. Tuintjer was ook vermaard scheidsrechter en had als een van de weinige leidsmannen in den lande zijn eigen toernooi in Amsterdam: het Anne Tuintjertoernooi. Een delegatie van VAKO nam regelmatig deel aan het toernooi op de velden van TABA, waar na afloop Armand (Ben ik te min) met bier en spacecake optrad.
Terug naar de foto. Opmerkelijk is dat VAKO een week eerder ook al tegen GRC gespeeld hadden. Het zal met afgelastingen voor de winterstop te maken hebben gehad. In Groningen bleef het toen 0—0. VAKO stond bovenaan in de strijd om de derde periode, getuige een wedstrijdverslag tegen Velocitas (3-0 winst in de sneeuw eind februari). Maar met de nederlaag thuis tegen GRC stopte de goede start na de winterstop. VAKO eindigde in het seizoen 1991- 1992 in de middenmoot. Op de zesde plaats, net voor GRC. Zuidlaren werd kampioen.

Ik heb in het boek ‘75 jaar VAKO in Vries’ even opgezocht dat Gerard Voskuil uit Roden destijds onze trainer was. Een emotionele trainer die wij als spelers na een nederlaag of slechte wedstrijd soms uit de put moesten praten. ‘’Volgende week staan we er weer.” Gerard bleef tot 1994 trainer bij VAKO en we zien hem nog altijd bij het Leekster voetbalgala. Toppers uit die tijd waren de spitsen Erik van Dijk, Jerry Luyke en alleskunner Jan den Uijl. De stofzuigers Marcel Rozema en Ientse de Jong stopten de gaatjes die good-old Ep Steenbergen op het middenveld liet vallen.

Ik ben al 50 jaar lid van VAKO. We begonnen als E-tjes, het eerste E-elftal (op groot veld) van VAKO ooit. Zes jaar oud. Met jongens als Ep Kremer, Bert Thijs en Erik Klaassens uit Donderen, en Klaas Jan van Houten, Lukie Feunekes, Harry Homan en Fokko Knol. Onze eerste wedstrijd was gelijk een interland tegen het Duitse VFL Menninghuffen, waarmee VAKO jaren een vriendschapsband onderhield. Toen stond ik ook al op de goal. In een groot doel. Aangezien ik klein was, leek het net alsof er een mug op het doel stond. Tot in de A-junioren hebben we samen gevoetbald.
Bij de senioren ging ik naar ‘de zaterdag’. In mijn eerste seizoen werden we onder leiding van Anne Bultstra gelijk kampioen. Anne gaf ook enthousiast keeperstraining, volgens het boekje van Frans Hoek. Later maakte ik de overstap naar de zondag en op het einde bouwde ik af in VAKO 4, het gezelligheidsteam alias VAKO bier.

Afgelopen jaar heb ik nog enkele keren het doel van 45-Plus verdedigd. Keepen verleer je nooit, als het lichaam maar meewerkt. Daarnaast heb ik zo’n 15 jaar in het bestuur gezeten met de portefeuille sponsoring en communicatie.

Bij VAKO heb ik een groot deel van mijn leven doorgebracht. Mijn vader heeft er gevoetbald en onze zoon speelt er nu. Ik heb er vrienden voor het leven ontmoet. Gepromoveerd, gedegradeerd, veel gelachen en soms gehuild. De club betekent veel voor Vries. Het gaat mij aan het hart dat we steeds minder leden hebben, vooral jeugdleden. Voor Vries, VAKO en andere verenigingen in het dorp is het daarom goed dat er nieuwbouw komt. Dan houden we jongeren en jonge gezinnen in het dorp. Zodat we over tien jaar ook nog een levendige vereniging zijn als we ons 100-jarig bestaan vieren.
Willem Dekker