VAKO voetbal 90 jaar: het verhaal achter de foto met Bart Lammers: ‘’Gelukkig heb ik van nature aanleg voor topsport en na 3 weken vakantie meld ik mij topfit op de eerste training’’
Sportpark VAKO, ergens in mei 2015. VAKO wint van ASVB en promoveert weer naar de 3de klasse! Hoe in mijn beleving dit staaltje vakwerk is gelukt zal ik voor jullie beschrijven.
Groningen, een vrijdag in mei 2014. Rond de klok van 10:00 uur gaat mijn telefoon. Ik word wakker en zie een onbekend nummer in mijn scherm. Normaal gesproken een reden om lekker te laten gaan, maar iets in mij zegt dat dit wel eens interessant zou kunnen zijn. Met een hese stem neem ik op en mijn intuïtie is juist; aan de andere kant van de lijn hoor ik namelijk Egbert Darwinkel. Nog half onder invloed van de avond ervoor (avondje Flophouse met mijn teamgenoten van The Knickerbockers 6, met onder andere Hansie Hoekman) probeer ik zijn lofzang te volgen. Het komt erop neer of ik weer bij VAKO wil komen voetballen en het team op sleeptouw wil nemen richting de 3de klasse. Ik ben getriggerd en in mijn gedachten beeld ik mij in hoe het seizoen zal kunnen gaan. De bierconsumptie bij Knickersbockers is na twee jaar toch wat afgevlakt en in deze jaren hebben Patrick Steenbergen en Roel Grootjans Apfelkorn 7-up ingeruild voor het koude gerstenat. Ik hoefde dus niet bang te zijn dat de sfeer na de wedstrijden van VAKO snel zal gaan indutten. Met dit in gedachten bel ik Egbert een aantal dagen later terug met de mededeling dat ik graag bij VAKO wil terugkomen. Genoeg reden voor hem om eindelijk op het aanbod van VAKO in te gaan om trainer te worden van het seizoen 2014/2015.
Flandreau, South Dakota USA, Juli 2014. Wat een relaxvakantie vol ontspanning, bbq’en en hier en daar een uitstapje moet worden veranderd in een bootcamp. 15 Keer wordt er deze vakantie hardgelopen. Twee jaar Knickerbockers gaat je namelijk niet in de koude kleren zitten; in twee jaar geen enkele keer getraind, geen studiepunten gehaald, wel veel kennis van de Groningse kroegen opgedaan maar vooral veel aangekomen en een barslechte conditie. Gelukkig heb ik van nature aanleg voor topsport en na 3 weken vakantie meld ik mij topfit op de eerste training. Tot mijn verbazing zie ik daar ook mijn grootte vriend Patrick Steenbergen, die speciaal voor deze training zijn vakantie in Spanje en Frankrijk met een week heeft ingekort. Gelukkig is dit nog wel gecompenseerd met een nachtje Ameland, waardoor Patrick z’n (toenmalige) vriendin toch nog een beetje tegemoet is gekomen. Afijn, we zijn los en alles gaat crescendo. Het gaat zelfs zo lekker dat wanneer de competitie bijna gaat beginnen Egbert mij even apart neemt en het volgende zegt: “Bart, het team loopt fantastisch en ik denk echt dat we hoge ogen kunnen gooien in de competitie. In mijn optiek is dit maar aan één iemand te danken en dat ben jij. Zou jij daarom mijn aanvoerder willen worden”? Ik reageer door te zeggen dat we maar 4de klasse spelen en het spelletje niet te serieus moeten nemen, maar ik kan niet ontkennen dat ik mij gevleid voel. Ik accepteer de band neem mij voor VAKO dit seizoen bij de hand te nemen.
Sportpark VAKO, een zondag in Oktober 2014. Het noodlot heeft toegeslagen. Ik ben geblesseerd geraakt. Geen idee meer waaraan maar het is aannemelijk dat het mijn knie is. Ik kan niet mee doen met het 1ste en dat is doodzonde want zoals ik het mij herinner staan we zonder puntverlies bovenaan. Ik besluit deze dag bij het 2de te gaan kijken, dat thuis speelt. Vervolgens lijkt het mij ook wel gezellig om na de wedstrijd met deze jongens een pilsje te drinken en wat later naar de wedstrijd van het 1ste te gaan in plaats van met het 1ste direct mee te gaan naar de uitwedstrijd. Zelf de wei in die middag gaat door mijn blessure namelijk niet gebeuren. Een doodsteek blijkt achteraf. VAKO morst de wedstrijden waarin ik ontbreek veel punten en er wordt extra hard gewerkt aan mijn revalidatie. Mijn terugkeer dient zich nog voor de Winterstop aan waardoor een ieder uit Vries weer met een gerust hart in de lange nachten kan gaan slapen, echter word ik door de trainer met een mokerslag wakker gemaakt… Ik krijg de aanvoerdersband niet terug omdat mijn instelling niet professioneel is. Tja, daar is geen spijker tussen te slaan. Zonder morren accepteer ik daarom het besluit en stort mij vol overgave op de rest van het seizoen. Dat Egbert het bij het juiste eind had is de volgende jaren wel gebleken. In de tijd dat Patrick Steenbergen aanvoerder was heeft namelijk geen enkele trainer het langer dan een jaar vol gehouden. En van Patrick weten we allemaal dat het biertje belangrijker is dan een potje voetbal…
Ergens op een achterstallig amateurveld in Oost-Groningen, april 2015. Zonder mij heeft het 1ste veel punten laten liggen, maar sinds ik weer mee doe winnen we alles. We halen dan ook ruimschoots de nacompetitie. Dit doen we veelal met een team dat in de volgende opstelling speelt en ook op de foto staat. In de goal Pascal Souhuwat; De ‘echte’ aanvoerder van het team die ook alle ballen tegenhoudt. Op rechtsback Patrick Zwiggelaar; Patrick denkt dat hij heel goed kan voetballen en zoekt daarom vaak de moeilijke oplossing. Als back is hij echter pas echt goed. Voorstopper is Dennis Wollerich; goede vriend en samen met Patrick Steenbergen wat mij betreft wel mister VAKO. Zit al jaren in het team en schakelde dit seizoen ongeveer alle spitsen uit. Laatste man is Rolf van Wijk; na wat ervaring op te hebben gedaan bij Annen lijdt Rolf de verdediging als een ware Capitan. Heerlijke clichés worden het veld ingesmeten en aanvallers juist eruit. Op linksback Björn ‘Freekie’ Tooren; van aanvaller omgeturnd tot backie zodat hij met z’n linker lekker kan crossen. Dit gebeurde dit seizoen dan ook veel. Vervolgens kom ik bij het middenveld en wat ik van de echte ‘VAKO kenners’ heb gehoord is dat dit het beste middenveld is dat ooit heeft gespeeld bij VAKO. Voor de verdediging stond ik; verdedigend alle doeltrappen van de tegenstander terug koppen en duels onverbiddelijk aangaan (en als winnaar uit de strijd komen). In balbezit het spel verdelen met mijn aangeboren gogme, leiderscapaciteiten, balbehandeling, fluwelen traptechniek en spelinzicht. Hierin werd ik geholpen door Jelle Wichers, die alle gaten dicht kan lopen en gemiddeld 14 km per wedstrijd aflegt. Als aanvallende middenvelder speelt Leander Meijering; breed als een kast maar gepaard met veel technisch en scorend vermogen, een dodelijke combinatie. Voorin hadden we routine in het alom bekende super trio. Patrick ‘Robi’ Berends voor de snelheid, Roel Grootjans om balletjes vast te houden zodat het team kan aansluiten en Patrick ‘Mister VAKO’ Steenbergen om de goals te maken. Een zeer goed team in het veld, een nog beter team in de kantine.
Verder op de foto zie je onder andere nog Rutger Attema, Arnout van het Hof, Karst Wagt, Stefan Meijering, Sietze Wichers, Roan Vos, Danny Luyke, Thom van Wijk, Harm de Boer, Geert Been, Albert Schut en Jaap Lammerts. Volgens mij ontbreekt Marco Struik en ongetwijfeld vergeet ik nog iemand.
Terug naar mei 2015, Sportpark VAKO en finale nacompetitie. En ik doe niet mee. Een aantal weken hiervoor ben ik ongelukkig (in nuchtere toestand) van de trap gevallen en hierbij heb ik mijn hand gebroken. Hoewel de trainer graag wil dat ik zou speel krijg ik geen groen licht van het medische team. Gelukkig zijn goede vervangers voor handen en wordt de wedstrijd met 6-1 gewonnen. Extra feest is het deze dag want ook VAKO 2 wint in de nacompetitie en promoveert. Ik kan jullie genoeg anekdotes vertellen over deze dag, maar laat ik deze bewaren voor het 100 jarig bestaan. Voor nu van harte gefeliciteerd en dus op naar de 100!
Groeten, Bart Lammers
